نامه‏ای به فرزاد کمانگر

فرزاد جان

سلام

همیشه در فکر بودم که اگر روزی قرار باشد برایت نامه ای بنویسم به تو چه بگویم

دستانم از تو فاصله دارد و نگاهم اما به دنبالت در تمام سلولهای زندان سرگردان

چشمانم اشک بار و غمناک از دیدن چهره درهم تکیده مادرت

تو در زیر شکنجه و شلاق ظلم گرفتار

ومن نگاهم مات و مبهوت به آخرین تصویرزیبایت

تو پایدار ومقاوم دربرابر آنان

ومن گریان از این همه ظلم و بی انصافی

تو نشانه مقاومت واو نشانه رذالت وپستی

او می زند و ناسزا می گوید

من ناله می زنم و دستانم از تو کوتاه در برابر آنان

تو اسوه مقاومت شدی و من شرمسار تو

تو به نجات من اندیشیدی از ظلم و بیداد زمان

و من ناتوان از سپاسگذاری و جبران تلاشت

آه از دل مادرت ، آه از صبر او ،آه از ظلمی که به او می شود

و وای به حال من و یارانم

که می رود امیدمان ناامید شود

وای به حال من و دوستانم

که می رود زمانه به نقطه ای که تو را از ما جدا کند

فرزا د عزیزم

در فراقت آنقدر ناله خواهم کرد که زمانه هم به گریه بیفتد

و ظالمان صد ها لعن ونفرین کنند برخود

که کابوسی شوم برای شبهای ظلمشان

آه ای معلم من

ای استاد آزادگی

به یادت تا جان در بدن دارم و تا آن سان که قلمم جان دارد و دستان توان نوشتن

خواهم نوشت

خواهم نوشت از مردانگی ات ، از صبرت و از آزاده خواهیت

از شجاعتت، تابلویی خواهم ساخت که جهان به خود ندیده باشد

به امید روزی که تو را درکنارخود ببینم

تقدیم به تو

به فرزاد ، به معلم همه بچه های ایران